1 listopada, poniedziałek
Dzień Wszystkich Świętych

Obudziliśmy się w Samageonie pokrytym warstwą śniegu. Od świtu biegałam z aparatem próbując uchwycić tę zimowa atmosferę. Po kilku godzinach słońce rozpuściło puchową kołderkę i znowu zrobiło się po himalajsku wczesnojesiennie.
Przed wyruszeniem w trasę przydarzył mi się dziwny wypadek. No właśnie, dlaczego to znowu mnie się przydarzyło?! Drewniana podłoga hostelu załamała się pode mną i zawisłam w dziurze na wysokości pierwszego piętra. Zablokował mnie plecak a przerażeni porterzy pomogli mi się wydostać z pułapki. Wszyscy zgromadzeni byli bardzo zdziwieni, bo jestem dość lekka (nawet z plecakiem, jeśli porównać z kolegami) i trudno to wydarzenie wytłumaczyć. „A może to normalne, że się inaczej marzy i pije się po pół I żeby to zrozumieć to trzeba rzucić się ze schodów, najlepiej głową w dół.” W każdym razie humor miałam kiepski i choć zapuściłam sobie muzę z mp3 i darłam się w niebogłosy, to do końca wyprawy ten nostalgiczmny nastrój nawiedzał mnie już będzie tak często, że właściwie mogę powiedzieć, iż po prostu mnie nie opuszczał.
Tego dnia powędrowaliśmy do Samdo. Mapa podaje wysokość 3 690 mnpm a tabliczka w wiosce 200 metrów wyżej (dokładnie 3850). Miejscowość położona jest przepięknie na płaskowyżu. Jeszcze pół wieku temu był tu tylko las, ale uciekinierzy z Tybetu wycięli drzewa i założyli tu wioskę. Jednak warunki życia były (i nadal są) tu tak ciężkie, że gdy Chińczycy zaproponowali uciekinierom powrót, ci ulegli namowom, gdyż życie w Tybecie było dla nich łatwiejsze. Zostali nieliczni i tylko najbardziej wytrwali.
Gdy z Jerzym i Andrzejem docieramy do wioski otrzymujemy od grupy zestaw informacji na temat możliwości noclegowych. Hotele nie tylko są drogie, ale jeszcze stosują znienawidzoną przez Polaków zasadę, że nie wolno gotować w pokojach i trzeba zamawiać jedzenie w hotelowej restauracji (ceny są oczywiście niebotyczne). Ale Michały znalazły miejscówkę w chacie. Na razie wygrzewamy się na dachu stodółki, który służy nam za taras. Kobieta wyścieliła nam matę i czujemy się jak panowie świata. Spragnieni ciepła i słońca czujemy się jak na plaży. Jemy, żartujemy, obserwujemy otoczenie. Mnóstwo tu różnokolorowych namiotów, świetnie wyposażonych turystów z całego świata. Z naszego tarasu mamy doskonały widok na całą wieś. Jest pięknie. Leżymy sobie na skraju wioski, delektujemy chwila a słodka błogość powoli przeradza się w potrzebę wspięcia się na jakąś górkę. Chyba mało nam dzisiaj. No i proszę, tuż za nasza chatą wiedzie ścieżka na pobliskie szczyty. Gdy cień ogarnia płaskowyż wspinamy się na te górki, by złapać ostatnie chwile słońca. Podziwiamy panoramę okolicy, która jawi się jak sceneria do filmu przyrodniczego. Olbrzymie masywy skalne, lodowce, ośnieżone szczyty, mgły nadciągające z doliny, małe domki i kolorowe namiociki. Świat ludzi jest taki tyci, zabawny i bezbronny.
Schodząc do wioski spotykam tragarzy naszej grupy. Zastanawia mnie dziwna sytuacja, która widzę. Okazuje się, że ich gospodyni (przeraża mnie, że będą spali jak bydełko, pod zadaszeniem, ale w strasznym zimnie) opatruje jednego z chłopaków, przyklejając na poranioną łydkę plastrem z rolki papier toaletowy. Kiedy pytam czy mogę pomóc, ochoczo się zgadzają, więc idziemy do dziewczyn, gdzie robimy im przyzwoite opatrunki z trybiotykiem i wykorzystaniem współczesnych materiałów opatrunkowych. Otarcia, od podwiniętych dżinsów i klapek typu japonki, jakich dorobił się jeden z chłopaków wprawiają mnie w osłupienie. Opatrując ranę widzę najpierw „żywe mięso” a potem przerażenie i zakłopotanie w jego oczach.
Wracamy na kolację. Nasza gospodyni przygotowuje nam chlebki tybetańskie. Odwiedza nas jej siostra, która dobrze mówi po angielsku, więc konwersację na wieczór też mamy zapewnioną. Okazuje się, że jako jedyna z wioski dziewczyna uczy się w szkole średniej – aż w Pokarze. Do szkoły wędruje trzy dni przez góry (tę trasę my zrobimy w tydzień, ze specjalistycznym sprzętem) a potem jeszcze cały dzień jedzie autobusem. Opowiada nam o tym, że gdy miała 15 lat, pogoda się załamała a koledzy z którymi szła ją zostawili. Prawie tam zginęła. Opowiada, że nie ma właściwie szans na zrealizowanie swoich marzeń – chciałaby zostać pielęgniarką – gdyż jej rodzice są starzy i nie ma nadziei, że znajda pieniądze na jej studia. Jej ojciec ma 72 lata i nie myśli już logicznie, starsze siostry maja swoje rodziny, swoje dzieci. Jesteśmy pod wrażeniem jej determinacji, ambicji i wytrwałości. Postanawiamy zrobić coś, by jej pomóc. Nie jest to jednak łatwe, zważywszy na to, iż dziewczyna pochodzi z innego końca świata a my nie mamy doświadczenia w sponsorowaniu młodych talentów. Ostatecznie w tej zapomnianej przez Boga wiosce nie potrafimy podjąć żadnej decyzji. Umawiam się z nią w Pokarze za kilka dni, wymieniamy się numerami telefonów nepalskich, adresami (adres w Samdo? Coś takiego nie istnieje!). Andrzej zaproponował dziewczynie utrzymanie, jeśli zdecyduje się na przyjazd do Polski. Wszyscy zdajemy sobie jednak sprawę jak trudno taki przyjazd na studia pielęgniarskie zorganizować. W oczach dziewczyny błyszczą łzy…