skąd się wzięłam?

Moje zdjęcie
Jestem śliwką. Tworzono juz teorie, że śliwka była owocem grzechu pierworodnego, a nawet że jego przyczyną. Cóż... w dziecięcym wierszyku do fartuszka spadła gruszka, spadły grzecznie dwa jabłuszka a śliweczka... spaść nie chciała! Bo ja zawsze muszę po swojemu :D
Kiedyś przeczytałam, że każda podróż oznacza pewną filozofię życia, jest jakby soczewką, w której ogniskują się nasze marzenia, potrzeby, niepokoje. Co nas łączy, tych którzy wracamy do domu tylko po to, by przepakować plecak i wrócić na szlak, to fakt nieposiadania dostatecznej ilości pieniędzy, które umożliwiłyby realizację planów. Ostatecznie jednak nie ma to większego znaczenia, ponieważ prześladujący nas demon włóczęgi sprawia, że wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi i tak ruszamy w nieznane, nie dopuszczając przy tym myśli o niepowodzeniu swojej wyprawy. Instynkt wędrowania jest silniejszy od nas samych i choć skazujemy się na ryzyko utraty życia, walkę z samotnością, nierzadko zimno i głód, to robimy to... Człowiek nie jest w stanie żyć, gdy przeżywa coś takiego. Jedyne co nam pozostaje, to po prostu zapakować plecak i być gotowym do Drogi...


Prowadź nas drogą prostą Drogą tych, których obdarzyłeś dobrodziejstwami; nie zaś tych, na których jesteś zagniewany, i nie tych, którzy błądzą.

Keep us on the right path. The path of those upon whom Thou hast bestowed favors. Not (the path) of those upon whom Thy wrath is brought down, nor of those who go astray.

اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّالِّينَ

środa, 15 grudnia 2010


6 grudnia, poniedziałek
Przekraczamy granicę z Indiami, ponownie wypełniając stosy ankiet, które pracownicy i tak po nas poprawiają. Łapiemy lokalny autobus do najbliższego miasta - Gorakhpur. Sprawdzamy umocowanie plecaków na dachu i wsiadamy do przeraźliwie ciasnego pomieszczenia. Łukasz przygląda mi się podejrzanie i pyta: „Co znowu masz fobie pod tytułem WSZYSTKO JEST BRUDNE?” Tak, mam. Może to nawrót leków po pogryzieniu w Indiach, a może po prostu kobiece przywiązanie do estetyzmu. Ale tu rzeczywiście wszystko jest przeraźliwie brudne!!! Az obłazi brudem. Brud się łuszczy, odłazi i paruje. Staram się siedzieć tak, by niczego nie dotykać. I tak przez 90 kilomentów, czyli niemal trzy godziny.
W Godakhpur nie tylko udaje nam się dostać bilety na dzisiejszego sleepera, ale tajże odświeżyć i odpocząć. Indyjskie waiting roomy – jak cała organizacja kolei w Indiach – są bardzo przyjazne dla podróżnych. Prąd do laptopów, telefonów i baterii, mleczna herbatka z cukrem i cynamonem (Indian/milk tee/chai) – czegóż chcieć więcej.
Wieczorem wsiadamy w ekspress do New Delhi. Muszę zaznaczyć, że w Indiach ekspress oznacza, że pociąg jedzie na długiej trasie, a nie, że ją szybko pokona. Wagon przypominający postsowiecki plackartnyj jest zupełnie wystarczający dla niskobudżetowców jak my. Ale większość białych turystów korzysta w wyższych klas – z pościelą i AC. Nie wydaje mi się to potrzebne. Chyba, że chodzi o to, by na pociąg wydąć równowartość biletu lotniczego.
Mikołaj mnie dziś nie znalazł. Chciałam mu więc przekazać, żeby się nie przejmował i zostawił prezenty u mnie pokoju. Ja je zawsze znajdę :D
UZUPELNIENIE
Jeżeli chodzi o brud, to Indie nie są tak kolorowe, jak pokazują to foldery reklamowe biur podróży czy przewodniki. Są zakurzone! Nie chcę używać określenia, że całe Indie są brudne, ale na pewno są zakurzone. Mnóstwo pyłu, kurzu i smogu, których ci ludzie nie są w stanie opanować. Mają kręćka na punkcie czystości: ciągle myją siebie (najczęściej, publicznie i bardzo długo – zęby), naczynia, różne sprzęty i przestrzeń wokół siebie. Nieustannie piorą swoje ubrania, przyczesują włosy i starają się schludnie wyglądać. Nawet bezdomni są zadbani, tylko przykurzeni. Podróżni wkładają mnóstwo wysiłku w to, by zachować czystość. Nie dotyczy to jednak przestrzeni wokół nich – pociągi potrafią być tak przeraźliwie brudne, że podłoga się klei i boisz się postawić na niej stopę, nawet obutą. Natomiast pracownicy różnych instytucji, hoteli czy kolei nieustannie sprzątają. Na ulicach, wśród sterty odpadków, wegetują miliony Indyjczyków. Nieustannie myją się w ulicznych studzienkach, polewają się wodą, myją cały swój dobytek. Jednak niemal nigdy nie używają detergentów, wobec czego ten nieustępliwy kurz wnika we wszystko i nie daje się usunąć. Zaledwie dwa czy trzy razy udało mi się wyczuć zapach środków czyszczących, którymi myto podłogi. Niemniej jednak nie poważę się powiedzieć, że mieszkańcy Indii są brudasami. Po prostu przegrywają nierówną walkę z pyłem, brudem i biedą.

5 grudnia, niedziela
Większość dnia upływa nam na drobnych sprawunkach – odebrać rzeczy z pralni, wyszyć swoje nazwisko i flagę na polarze, zszyć sukienkę, tunikę odebrać od krawca, zrobić zakupy na drogę. Wieczorem opuszczamy Katmandu. Jedziemy nocnym autobusem do granicy z Indiami. Dystans 280 km – jak już wspominałam – pokonujemy całą noc. Autobus jest lokalny, kosztuje niewiele, natomiast dostarcza wielu emocji. Po pierwsze jest bardzo ciasno, po drugie zimno, po trzecie oświetlony jest kolorowymi lampkami a po czwarte kierowca jedzie jak wariat. Określenie „jak wariat” jest typowe dla kierowców tej części świata, ale ten wydaje się być wariatem nad wariatami. Wole nie obserwować drogi i próbuje zasnąć. Nie najlepiej mi to wychodzi. Gdy w końcu docieramy do miejscowości 5 km przed granicą, nieprzytomna wytaczam się w ciemność oblepiającą autobus. Natychmiast przejmują mnie rikszarze rowerowi. Bez ich pomocy nie sposób dostać się do przejścia granicznego o tej porze. Jedziemy w całkowitej ciemności. Ani oni, ani nikt z mijanych ludzi czy pojazdów, nie używa świateł. Ani sygnałów dźwiękowych, Tylko skrzypienie roweru i odgłosy przyrody. Mrok jest zimny i wilgotny, a jednocześnie przyciąga uwagę swoja tajemniczością.










4 grudnia, sobota
Pobudka o świcie. Dziś sobota, czyli dzień wolny jak u nas niedziela (czasem gubię się już w jakim kraju który dzień jest świętem, bo inaczej pracują urzędy a inaczej muzea czy miejsca turystyczne). Jedziemy kilkanaście kilometrów za KTM do świątyni bogini Kali. Taksówka na pół dnia kosztuje tutaj równowartość 40 zł (oczywiście w okolicach bazaru, a nie w dzielnicy turystycznej Thamel). Rano jest jeszcze bardzo zimno – nie tak jak w Polsce, ale jednak – więc opatuleni w ciepłe polarki i czapki obserwujemy stolicę Nepalu wyłaniająca się z porannych mgieł. Zastanawiamy się wprawdzie czy to smog, czy mgła, ale ta druga wersja brzmi lepiej. Wznosząc się coraz wyżej mijamy posterunki policji, tłumy ludzi i pojazdów wszelkiej maści ciągnące we wszystkich kierunkach. W Polsce dzień pański jest dniem odpoczynku, spokoju i pustek na ulicach. Tutaj wydaje się, że wszyscy wylegli na ulice, by dokądś dotrzeć: na bazar, do świątyni… Po południu Łukasz wskaże w centrum na autobus miejski: „popatrz!” „No co – odpowiadam, widząc przeładowany jak na nasze warunki autobus – przecież jest luźno, jeszcze kilka osób by się zmieściło.” „No właśnie, a to godziny szczytu!”. „Może dlatego, ze to dzień wolny – konstatuję – Ale popatrz jak już przywykliśmy.” Nie dziwi już wiele z rzeczy, które jeszcze jakiś czas temu zaskakiwały, przerażały czy śmieszyły.
Dojeżdżamy do świątyni Kali. Na dzień odwiedzin specjalnie wybraliśmy sobotę, bo Łukasz znalazł gdzieś informację, że w soboty odwiedza ja najwięcej pielgrzymów, składając w ofierze zwierzęta (kury i kozy najczęściej). Taksówkarz wysadza nas na dolnym parkingu, gdzie natychmiast otacza nas mrowie ludzkie. Nieprzeliczone tłumy jedzą śniadanie w przydrożnych budkach, przepychają się w kolejce do latryny albo do sprzedawców kwiatów i zwierząt ofiarnych. Wśród tego wszystkiego chińska tandeta pod postacią plastykowych karabinków, łańcuszków itp. Wszystko przesycone zapachem kadzideł i dźwiękami śpieszącego się tłumu. Tłumu Nepalczyków - pobożnych pielgrzymów i wycieczkowiczów żadnych nowych fotek w swoim telefonie. Białych nie spotykamy. Dobrze było przyjechać tu tak wcześnie, zanim nadciągną turyści – bo, że nadciągną nie mamy już w tym kraju wątpliwości. Na razie fotografuję przyjaźni uśmiechających się ludzi i staram się powściągnąć emocje na widok zwierząt ofiarnych trzymanych czy to pod pachą, czy na sznurku – jak komu wygodniej. Powtarzam sobie, że to miejsce kultu a nie targowisko. Za zgodą wojskowych (wszechobecnych w tym kraju!) zdejmujemy buty (jak przeraźliwie zimno!!!) i podchodzimy do barierki. Dalej już jako niehindusi iść nie możemy. Ale możemy obserwować pielgrzymów, tradycyjne składanie kwiatów i zwierząt oraz ich krew, płynącą strumieniem z ołtarza ofiarnego. Zaskakuje nas wprawa, z jaką kurom obrywane są łby. A następnie to z jakim doświadczeniem młodzi chłopcy oprawiają te zwierzęta w specjalnym, wypełnionym parą wodną i atmosferą dzikiej tajemniczości, pomieszczeniu. Ciągniemy za pielgrzymami w coraz to nowe miejsca, kosztujemy potraw sprzedawanych na okolicznych straganach.
Po kilku godzinach wracamy do Katmandu. Zdjęciami wypełniłam całą kartę pamięci. Emocje niezapomniane. Nie sposób opisać tej mieszanki przerażenia, ekscytacji i wzruszenia, która mi towarzyszyła. Zdjęcia oddają część z nich, ale uważam je za zbyt drastyczne do publicznej prezentacji. Dlatego pozostawię Was z uczuciem niedosytu.


3 grudnia, piątek
Długie podróże znacznie różnią się swym tempem i natężeniem od podróży krótkich. W tych krótkich każda chwila jest zaplanowana, a z powodu braku czasu na lenistwo i odpoczynek, organizm podróżnika karmi się adrenalina nie dając oznak zmęczenia czy choroby. Ja zazwyczaj choruje natychmiast po powrocie do Polski. Natomiast mając do dyspozycji ponad miesiąc musimy wziąć pod uwagę konieczność regeneracji organizmu. Ja na przykład zaczęłam czerpać przyjemność z plażowania – na Sri Lance czy shoppingu – w Nepalu. Czasem sprawy papierkowe – jak we wtorek załatwianie bzdurnej pieczątki w paszporcie, pozwalającej na wjazd na terytorium Indii przed upływem dwóch miesięcy (za dodatkową opłatą 30 zł i po wypełnieniu sterty formularzy uzupełnionych kserokopia mnóstwa różnych dokumentów) – zajmują cały dzień, jak we wtorek. Piątek był kolejnym takim dniem. Łukasz zwiedzał miejsca, które ja już znałam z poprzedniej bytności w Katmandu. Postanowiłam więc kupić sobie cos na pamiątkę w postaci ubrań ze zwiewnych, zmysłowych i eleganckich materiałów, znanych najczęściej w postaci sari. Buszowałam po lokalnym bazarze i jego okolicach. Obejrzałam setki sukienek, tunik, sari itp. Kilka kupiłam.
Wypada coś napisać o sztuce negocjacji cen na subkontynencie indyjskim. Gdy w Pokharze obnośny szewc naprawił mi sandała zażądał za to 750 rupii nepalskich (kilka dni później za 1 200 kupiłam sobie nowe super wypasione). Wyśmiałam go, zdjęłam buty i chciałam mu zostawić w rozliczeniu. Cena w ciągu pół minuty spadła do podanej przeze mnie – 50 rupii. Łukasz nazwał to mistrzostwem świata. On też wiele się przez ostatnie tygodnie nauczył i obserwowanie go w akcji jest prawdziwa przyjemnością. Dzięki temu koszty taksówek są minimalne a ja pozwalam sobie na zakup pamiątek czy ubrań (jedwabne spodnie typu Alibaby za 9 zł). W Agrze znalazłam marmurowy świecznik w cenie 1/3 cen producenta a następnie w Udajpur stargowałam niemal 80 procent ceny wyjściowej za miniaturę - piękną, ręcznie malowaną tradycyjną metodą. Gdy artysta poprosił o 100 rupii więcej, aby cena usatysfakcjonowała tez jego, powiedziałam, że OK, bo mam jeszcze tę setkę a nie muszę dziś jeść obiadu. Sprzedawca tak zbaraniał, że zaprosił nas na kolację do swojego domu.
Objadłam się miejscowych smakołyków za grosze i zadowolona wróciłam do hotelu, gdzie w drzwiach spotkałam Łukasza. Także zadowolonego, więc dobra japońska knajpka nieopodal wydawała się najlepszym rozwiązaniem na uhonorowanie udanego dnia. Jedzenie pałeczkami weszło mi w krew. Już nawet z ryżem sobie radzę – o ile został właściwie przygotowany. Fajnie by było pojechać do Korei czy Japonii zakosztować tego pysznego jedzonka na miejscu, ale na takie eskapady raczej nie będzie mnie stać. Dlatego tutaj korzystam ile mogę.





2 grudnia, czwartek
Do południa spacerujemy małymi uliczkami Thamelu i przyglądamy się życiu ludzi. Niespiesznie oglądamy ich wyroby, rozmawiamy. Kilka zaciemnionych knajpek tworzy niespotykany klimat tego miejsca. Zaglądamy do kilku z nich. Kosztujemy lokalnych specjałów. Ciekawe smaki, interesujące twarze. Nastrój, którego nie sposób oddać za pośrednictwem amatorskiej fotografii…
Trzeba by trochę pozwiedzać. Łukasz zabiera mnie do miejsca, które go urzekło – Świątyni Małp. Z dala od centrum turystycznego, na wzgórzu (przewodniki podają, że między dwoma wzgórzami) znajduje się ważne miejsce pielgrzymkowe buddystów i hindusów. Po niekończących się schodach wspinam się na górę. Tu jeszcze bilet (dla obcokrajowców oczywiście drogawy) i już pasę się atmosferą świętego miejsca. Umówiłam się z Łukaszem, że spędzę tu niespełna pół godziny (zapowiedział, że czas, jakiego potrzebuje zależy od tego ile zdjęć będę robiła). Gdy udaje mi się w końcu przejść przez bramę i pierwsze dzwonki modlitewne zdaję sobie sprawę, że bodajże wykorzystałam już zaplanowany czas i to z okładem. Ale spędzam na okolicznych placykach jeszcze kilkadziesiąt minut. Nie potrafię oprzeć się tej atmosferze…



1 grudnia, środa
O świcie Łukasz rusza na swoją przygodę z adrenaliną a ja mam babski dzień. Babski bo po pierwsze mam mnóstwo czasu na pogaduszki z przyjaciółkami i koleżankami – wi-fi bez wstawania z łóżka to jakiś cud! Shopping tez mi się udaje i kupuję kilka ciuszków trekkingowych w cenach po prostu śmiesznych. W miarę zakupów apetyt mi rośnie na coraz to lepsze i droższe rzeczy. W ciągu najbliższych dni wynajduję sobie (poza lokalnym strojem ręcznego wyrobu dopasowywanym specjalnie do mojej figury – nada się na imprezę sylwestrową, choć jeszcze nie wiem gdzie to będzie oraz jakąś tunikę z dodatkami) sandały, kilka koszulek i koszul termoaktywnych, spodnie, kurtkę przeciwdeszczową i wypasiony zestaw 3 ply goreteksowy: spodnie pancerne z kurtką double (z windstoperem). Wszystko czarne.
Wieczorem powtórka z restauracji koreańskiej. Ponownie cudowne doświadczenia kulinarne.