Wtorek, 7 lutego

Na noc zostałam okryta siedmioma kocami. No ale pod tym to przecież nie tylko ruszyć się, ale nawet oddychać się nie da! Jakimś cudem mnie nie przygniotły, ale żeby mi się jakoś bardzo ciepło zrobiło to też nie powiem. Bo ostatniego wieczoru trzęsłam się z zimna. Chyba przesadziłam z kąpielami słonecznymi (tylko takie tu można zorganizować z łatwością, bo jeśli chodzi o wodę to przedwczoraj w dwóch litrach wody wykąpałam się, umyłam głowę i zrobiłam pranie). Uznano więc, że jestem chora (ojtam ojtam, lekka gorączka!), więc mogę sobie spać do południa, a nawet pomarudzić. Nie wolno mi natomiast wylegiwać się w słońcu, mam jeść i na siebie uważać. Fajnie, mogłabym tak pobyć ta pustynną księżniczką może nawet i cały dzień.

WTOREK 20 MARCA

wszystkich niecierpliwych zapytywaczy :* niniejszym poinformawiam, iż Królowa Matka wyznaczyła termin następnego slajdowiska z cyklu KRAJE MUZUŁMAŃSKIE z moimi opowieściami, zdjęciami, filmami i oczywiście warsztatami okołochustowymi na
WTOREK 20 MARCA
17:30
miejsce: KLUB WOJSKOWY
PRZEMYŚL

Poniedziałek, 6 lutego

Noc spędziłam w tym samym obozowisku, w którym spalam pierwszej nocy. I znowu miałam piękne sny. Chociaż, przyznaję, w pierwszej chwili, nie byłam zachwycona. Przyśniło mi się mianowicie, że samolot, którym wylatuję z Maroka się rozbił. Ocknęłam się oczywiście ze snu w tym momencie, ale zdałam sobie sprawę, że się nie zdenerwowałam. Zrozumiałam, że w moim śnie samolot miękko osiadł na piaskach pustyni a ktoś wziął mnie za rękę i bezpiecznie wyprowadził z maszyny. Zrozumiałam, że jakaś część mnie zostanie już tutaj.

yala, yala!

A to już wersja niemal "yala, yala" czyli kierowca nie wie, że filmuję, ale jedzie na tyle wolno i bezpiecznie, że mogę utrzymać kamerę. Wielbłądy i osiołki rozpierzchają się wówczas na wszystkie strony a wskazówka prędkościomierza dochodzi do 70 km/godz (na piasku, który zapada się, gdy próbuję maszerować.

motocyklem po Saharze

motocyklem przez Saharę w wersji "biletti" ze śpiewaniem i podziwianiem widoków, czyli gdy kierowca wie, że filmuję :D

Niedziela, 5 lutego

Ocknęłam się w ciemnościach i POCZUŁAM, że pustynia mnie wzywa. Nie spojrzałam nawet na zegarek i, choć wydawało się, że to środek nocy, złapałam aparat i wyszłam na zewnątrz. Na najbliższej wydmie okazało się, że zaraz wzejdzie słońce i to jest dokładnie ta chwila o której Khalifa mówił. Piasek wydawał się… nie! Piasek po prostu był czerwony!