Nemrut

Wstaliśmy wyjątkowo wcześnie i rekordowo wcześnie, bo już o 8:24 wyruszyliśmy do Nemrut. Droga okazała się pięknie wijącą się trasą górską o niemałym stopniu trudności. Jechaliśmy więc te 53 kilometry niemal dwie godziny. Podjazd do stanowiska archeologicznego okazała się odcinkiem specjalnym, który pokonywaliśmy na biegach terenowych naszego nissana. Niestety nie udało nam się przekonać strażników do uwzględnienia naszych zniżek, więc wstęp wyniósł jakieś 13 zl. Podobnie jak piramidy – nie sposób tego zwiedzić bez własnego samochodu. Za budką poboru opłat zaczynał się ostry podjazd. Trasa pięknie widokowa, prowadziła kilkukilometrowymi serpentynami do stanowisk archeologicznych. Spodziewałam się, wnioskując ze zdjęć, że Nemrut to stanowisko rozległe a pozostałości archeologicznych jest mnóstwo. Po raz kolejny jednak o moich oczekiwaniach zadecydował marketing speców od promocji miejsc UNESCOwych. Głów możnowładców znajduje się tam tylko kilka. Wprawdzie Bartek opowiedział sporo o dokonaniach miejscowego królestwa z okresu hellenistycznego, jednak na liście naszych „dziesiątek” się to miejsce nie znajdzie na pewno. Ja daję cztery punkty. To, co spodobało mi się najbardziej, to widoki. Wokół roztaczała się cudowna panorama dzikich, niedostępnych gór otoczonych tajemniczą mgłą. Jakby czas zatrzymał się w miejscu. Pod tym idealnie bezchmurnym niebem kolejne pokolenia budowały swoje domostwa, tworzyły cywilizacje, walczyły, kochały się i odchodziły, starając się zostawić po sobie jakiś niezniszczalny ślad. Niektórym się to nawet udało i oto teraz my pokonujemy tysiące kilometrów oraz swoją europocentryczną orientację, by dotknąć tych miejsc. Z podziwem i szacunkiem przyglądamy się wytworom ich rąk. I wtedy przychodzą Turcy. Kolejne grupy bez żenady przeskakują przez okalające stanowiska łańcuchy, wdrapują się na bezcenne rzeźby profanując ich spokój i sacrum pozowaniem do „naszoklasowych” lanserskich fotek.