2 marca, środa
Pobudka już o 4-tej. O 4:30 mamy umówionego tuktuka (za 12 dolarów na cały dzień). Chcemy zdążyć na (podobno) niesamowity wschód słońca nad Angkor Wat. Angkor to największa i najbardziej okazała budowla sakralna na świecie. A w zasadzie kompleks blisko tysiąca świątyń położonych na obszarze ponad 400 km2! Angkor wpisany jest na listę światowego dziedzictwa kultury i jest uważany za największe miasto na świecie w okresie sprzed rewolucji przemysłowej. Jest też największą i najbardziej okazałą budowlą sakralną (większa nawet od Watykanu).

Wracając do wschodu słońca – rano o 5:15 jesteśmy już na miejscu. I co? I nic. Tłumy wycieczek, naganiacze do restauracji. W ciemnościach nie wiemy dokąd iść, aż w końcu decydujemy się iść za innymi. Zasiadamy z kawą nad brzegiem jeziora z widokiem, jaki widnieje na większości zdjęć z Angkoru. Tuż nad horyzontem, nisko położone chmury zasłaniają wschodzące słońce. Tego poranka nie jest nam dane zobaczyć żółtoczerwonego blasku nad Angkorem. Alle i tak największą atrakcja były dziesiątki Japończyków ze statywami, wielkimi obiektywami, które zmieniają co chwila. O wschodzie słońca głos ptaków zagłuszało pstrykanie migawek. Jak szarańcza albo inne cholerstwo. To tyle jeśli ktoś zadaje sobie pytanie czy jechać, czy to prawda z tymi tłumami turystów. Tak, tłumy, tłumy, tłumy. Ale kompleks jest tak olbrzymi, że nie są uciążliwe. (Co więcej, mnie się udało na ścieżce do jednej ze świątyń spotkać skorpiona. Pozwolił się obfotografować i sobie poszedł.)



Angkor Wat to symbol Kambodży. Tak ważny, że sylwetka Angkoru znajduje się wszędzie. Na pieniądzach, fladze, znaczkach. Jest to jedyne dobro narodowe tego kraju. Bez niego prawdopodobnie do Kambodży nie przyjeżdżałby nikt za wyjątkiem ciekawskich turystów pragnących zobaczyć tragiczne skutki reżimu Pol Pota i czerwonych Khmerów.
Na ironię zasługuje fakt, że ten niesamowity i ogromny kompleks świątyń został oddany w dzierżawę prywatnej firmie i to ona czerpie wszystkie zyski z biletów, które nawet jak na warunki europejskie są bardzo drogie (20$ za 1 dzień, 40$ za 3 dni). Dla państwa i ludności niewiele zostaje. Dlatego my, znając swoje możliwości po Bangan w Birmie, Wykupiliśmy bilety jednodniowe i wynajęliśmy tuktuka z kierowcą, który opowiadał po angielsku o historii, budowlach, pracował przy rekonstrukcji jednej z nich. Woził nas do zachodu słońca czyli 14 godzin trasa która z nami ustalił – łamiąc stereotypowe mała i wielkie koło.



Zresztą był tak zadowolony z naszego towarzystwa, że zaproponował nam trasę na dzień następny. Może to dlatego, że daliśmy się zaprosić na imprezę :D W porze obiadowej pojechaliśmy odwiedzić jego kolegę (zaraz po tym jak opowiedział nam historię swojej rodziny i przedstawił kilku kolegów – policjantów, kierowców, sklepikarzy). Kolega mieszkał w typowej chatce w otoczeniu palm i burej ziemi, czyli pośrodku niczego. Z kilkoma sąsiadami z jedliśmy tradycyjny posiłek, porozmawialiśmy. Zostaliśmy zaproszeni do picia, ale jakoś wódka ryżowa na nie przegotowanej wodzie ze studni (jest bura i gęsta jak Mekong i trzeba ja filtrować) nie wydała mi się dobrym pomysłem. A koledzy na kłopoty żołądkowe poradzili zielone banany. I wreszcie dowiedziałam się o Kambodży tego, czego nie piszą w żadnym przewodniku. Jak bardzo Khmerzy są dumni ze swojej historii, a przy okazji jak bardzo nienawidzą swoich sąsiadów, jak bardzo gardzą szczególnie Tajami. Jak nazwać i opisać co czułam słuchając dumnych mieszkańców tej ziemi, opowiadających o swojej historii w wiejskiej, skleconej z czego się dało chatynce wśród tych monumentalnych budowli o porywającej historii. A historia…

Świątynie odkryto pod koniec XIX w. całkowicie ukryte i zarośnięte przez dżunglę. Najstarsze budowle powstały w IX w., a ostatnie w XV. Były siedzibami królów, czczonych bogów i duchownych. Zwykli ludzie nie mogli tam mieszkać.
Mnie szczególnie podobają się 2 świątynie (Ta Prohm i Ta Som), których celowo nie oczyszczono z porastających je drzew i krzewów (na zdjęciach). Wyglądają tak, jak je odkryto ponad 150 lat temu. Niesamowita lekcja pokory wobec natury. Drzewa, które potrafią całkowicie pochłonąć budowle, korzenie które wrastają w każdą szparę, rozrywając potężne kamienne bloki. No i jeszcze Bayon z wieżami o czterech twarzach oraz ściana (a właściwie mur) słoni.



Zmęczenie po 14 godzinach? Oczywiście. Ale było warto! Zresztą Siam Raep oferuje mnóstwo możliwości na relaks i regenerację. My tego dnia skorzystaliśmy z FISHSPA. Za 2 dolary moczysz nogi przez godzinę a rybki objadają martwy naskórek. My znaleźliśmy takie, gdzie rybek było dużo, były ogromne i bardzo głodne. Na początku spróbowałam z małymi – straszliwie łaskotały. Z dużymi, cóż… na granicy bólu i bardzo przyjemnego obłaskotowywania hihihi na szczęście w cenie było jeszcze piwko, więc łatwiej było się oswoić :D