cd

Wieczorem:
No to tak. Myśli trzeba pozbierać, uczesać… Zimno tu, deszczowo, ja jestem zmęczona i przeziębiona – chyba ta mieszanka sprawia, że śni mi się rodzina, potem przyjaciele. Czy to przeczucie, że coś złego się dzieje czy tylko tęsknota? Po kilku smsach jestem spokojniejsza, ale smutek nie ustępuje. Do tego okazuje się, że chyba jestem zbyt open, frendly i w ogóle, bo te wyznania miłości to już mnie irytują. Znowu muszę tłumaczyć, że ja to się nie zakochałam, że nie – nie chcę tu zostać na całe życie no i tak, jest mi przykro, że łamię serce, ale nic na to nie poradzę – jutro wyjeżdżam. To nie tylko nudne się staje, ale wręcz uciążliwe. Obawiałam się podróży po krajach muzułmańskich, ale tu na Sri lance wcale nie jest lepiej – „zakochują” się w ciągu kilku godzin. I nawet jeśli podróżowałam w towarzystwie, to wystarczała chwila nieuwagi i znajdowali okazję do wyznań. Nie, żeby byli natarczywi czy niebezpieczni, ale właśnie z napaścią to wiem jak sobie radzić, a tu… chyba zacznę mówić że wolę kobiety! No i właśnie zrozumiałam, dlaczego dziewczyny podróżujące razem uchodzą za lesbijki – to pozwala uniknąć przykrych sytuacji. Czyli jednak czegoś się dzisiaj nauczyłam :D
Czego jeszcze nauczyłam się w tej podróży? Minęło jakieś 80 dni. Willy Fog w tym czasie objechał świat. Ale on był ukształtowanym człowiekiem i nie potrzebował szukać… zbiegiem okoliczności właśnie ukazał się artykuł o moim blogu na przemysl.info i czytając go mam okazję sprawdzić czy moje myślenie o świecie, podróżowaniu i drodze zmieniło się w tym czasie. Tak, nauczyłam się wiele. Że nie potrzebuję żyć na czas, co chwilę sprawdzać która godzina. Nawet o dacie zapominam. Na pytania o plan jak mantrę powtarzam, że nie wiem, nie mam planu, jestem wolna. Nie denerwuję się, gdy pociąg spóźnia się kilka godzin, albo gdy ciemną nocą ktoś wskazuje mi niewłaściwą stację. W końcu przecież i tak wszystko kończy się dobrze  Skomunikować mogę się z każdym i w każdej sytuacji. Najczęściej po angielsku, czasem metodą obrazkową. Odważnie wykłócam się łamaną angielszczyzną przez telefon a czasem mówię ludziom co o nich myślę po polsku. Przyłapałam się jednak na tym, że zachwycając się czymś myślę jednak po angielsku (kiedyś obudziłam się myśląc po rosyjsku – ciekawe co mi się śniło?). Język to tylko narzędzie potrzebne do osiągnięcia celu – zdobycia informacji, zrobienia zakupów czy znalezienia noclegu. Czyli do podróżowania, co jest celem samym w sobie. Znajdowanie informacji to rzecz banalna, gdy wie się komu i jak zadać pytanie. Zakupy – przecież jestem mistrzynią zakupów w second handach i na bazarach. Wczoraj kupiłam cudną srilankanską podróbkę polarka Quecgua za 7 zł. Na noclegi wypracowałam sobie sposób. Miałam dobrych nauczycieli – po pierwsze dzięki ci Jerzy (pozdrowienia dla moich ukochanych poznaniaków!!! :*) za naukę, że nie wolno się spieszyć. A więc wysiada sobie człowiek spokojnie z autobusu i daje się zaczepić. Ludzie przecież tylko czekają na okazję, żeby pomóc. Raz zdarzyło się, że nie i nocą szukałam informacji – przy taniej jadłodajni oczywiście. Każdy ma znajomego, który ma hostel (hotel źle brzmi, za drogo). Teraz trzeba zadać pytanie. Tomek nauczył mnie fajnego: Jak tanio mogę zostać w twoim miejscu? Oczywiście mówią, że mają tylko dobre miejsca i to bardzo tanio. Standardowo pokazują pokoje po 15 dolarów i przekonują, że to stawka dla miejscowych. Na to albo się śmiejemy, albo odchodzimy. Zależy od sytuacji. Teraz już wiedzą, że nie zedrą jak za złoto, ale zarobić przecież chcą. No to mają jednak coś tańszego. No właśnie! No bo ja mam długi trip, mały budżet, z Europy Wschodniej jestem (nie mylcie Poland z Holland), ewentualnie studiuję (na Ukrainie działa nawet, gdy potencjalny student jest siwy). No to jest coś za 6-7 dolarów, ale zawsze z jakimś ale (najczęściej z prysznicem na zewnątrz). No w sumie to mogę zobaczyć to miejsce, ale czy to daleko? No bo za transport nie zapłacę. Zawsze dowóz jest w cenie, ale trzeba się upewnić. Nawet taka miła się zrobiłam, że pozwalam nieść swój plecak. No i najważniejsze: cena. Od podanej sumy w ciągu kilku minut ZAWSZE zbijam 30%. To taka gra, w którą grają tu wszyscy, by potem wszyscy byli zadowoleni.
Czyli miejsce do spania nie jest problemem. Jeść też mam co – jak nie zapomnę kupić – bo w sumie jest tanie. Tyle, że czasem dziwnie wygląda albo trudno się nazywa. Albo mnie w knajpce zasypują talerzykami mówiąc, że to dodatki za darmo a potem doliczają to do rachunku. Fajnie zrobić awanturę o dolara. Czasem dobrze spuścić powietrze. Jak mam jedzenie to się nim dzielę. Nie chomikuję na później, bo ciężko nosić. Jak mam prąd to i tak coś wymyślę.
Ludzie. Nauczyłam się chyba trochę obserwować ludzi. Gdy są biedni to nie wstyd negocjować mówiąc, że samemu jest się biednym. Ale z tej perspektywy widać jak niewiele potrzebuję. Mój plecak szybko robi się coraz lżejszy. Niepotrzebne rzeczy podarowuję lub porzucam. Obiecuję sobie, że po Himalajach będzie tego stafu jeszcze mniej. Jeszcze czasem za czymś tęsknię, ale w sumie już pogodziłam się ze stratą moich ulubionych przedmiotów w Albanii (może to dobry moment, by przejść na nowy etap i poinformować Cię Asiu, że skradziono tez twój polar, który chciałam odesłać do Polski – prawda, że go nie lubiłaś?). Gdy masz mało, to nie musisz wszystkiego pilnować. Dokumenty, laptop, aparat fotograficzny, trochę gotówki i plastikowe karty – to wszystko. To staram się mieć zawsze przy sobie. Ale gdy widzę tych ludzi, to czuję się tak bardzo nie w porządku, taka bogata (może gdyby produkowali aparaty bez logo i w poobijanych bodach czułabym się mniej westmańsko).
Ok., no więc co widzę jak patrzę na ludzi. Zakorzenienie. To nas różni. Ja mam silny instynkt wędrowania. Oni są zakorzenieni w swojej kulturze, religii, związani z rodziną. Najczęściej daje im to poczucie tożsamości i szczęścia. Czasem pytają czy ktoś mi płaci, żebym podróżowała (fajnie by było! Spotkałam jedną Chinkę, której się to udało, wiec jeśli chcecie albo znacie kogoś, kto chciałby mnie zasponsorować to proszę bardzo ).
Zazwyczaj na twarzach ludzi, których spotykam widać to szczęście. Są tacy uśmiechnięci. I to się udziela. Gdy wspinając się pod następną górę podnoszą głowę i widzę ten piękny świat, to nadal i znowu nie mogę uwierzyć, że tu jestem. Taka Sri Lanka. Rok temu zobaczyłam zdjęcia Arletki i pomyślałam, że to przecież tak daleko i drogo, że to tylko marzenie. A teraz rozpoznaję nie tylko zabytki, ale nawet drzewa z jej zdjęć (przed moim wyjazdem pokazywała mi fotki z Maroka, więc może będę wracać przez Afrykę?). Co więc się stało, że jestem tutaj a nie we własnym pokoju przed komputerem? Nic wielkiego. Jestem tą samą osobą. Nie przybyło mi też odwagi, pieniędzy czy znajomości języków. Po prostu spakowałam plecak i postanowiłam nie odkładać niczego na tak zwane później? Jeszcze dekadę temu odkładałam najważniejsze rzeczy „na później”. I któregoś dnia okazało się, że tego później już nigdy nie będzie. Ludzie odchodzą, młodość i siły mijają, pieniądze nam kradną, albo jakoś tak same się rozchodzą. No więc to jest właśnie ten czas na realizację marzeń. Innego, lepszego nie będzie. Nie wiesz czy los da ci następna szansę. Rób zatem to, na czym najbardziej ci zależy. Ja chcę poznać świat. Nie osiądę już z ukochanym w małym domku z kominkiem. Ta brama do szczęścia już zamknięta, ta szansa na bycie szczęśliwą mi umknęła nim zdecydowałam się ją schwycić. Przekonywałam samą siebie, że jeszcze nie teraz, że mam jeszcze czas. Że jeszcze „muszę” tyle rzeczy zrobić. Ale szczęście nie czeka, aż się odważysz po nie sięgnąć. Jeśli nie jesteś gotowy, po prostu odchodzi. Więc jeśli na czymś naprawdę ci zależy, to nie rozmieniaj się na drobne. Znajdź w sobie odwagę, by po nie sięgnąć. Przecież nikt nie zrobi tego za ciebie. Nawet jeśli bardzo cię kocha, to decyzja musi być twoja. Bo to twoje życie i twoje szczęście, twoje marzenia. Spotkałam w Mongolii Birtę, którą mąż wysłał „w podróż poślubną” w jej wymarzoną podróż. Bardzo ją kocha, więc uznał, że jest odpowiedzialny za jej marzenia. Ale nie pojechał z nią. Po prostu uświadomił ukochanej, jak ważne także dla niego jest, by ona była szczęśliwa. Oczywiście ważne, że ona widziała czego pragnie i co uczyni ja szczęśliwą (myślę jednak, że być dojrzałym to być świadomym siebie, swoich potrzeb i pragnień, więc pewnie każdy z nas wie o czym marzy w skrytości serca). I wtedy Birta znalazła w sobie siłę, odwagę, by zrobić to, o czym zawsze tylko śniła. Bo jak powtarzał bułhakowski Poncjusz Pilat: najgorszą zbrodnią jest tchórzostwo. Więc parafrazując rzymskie przysłowie: miej odwagę być szczęśliwym! *Pankówa, jak to będzie po łacinie?!