24 października, niedziela
Dziś zaplanowaliśmy wymarsz na godzinę 9tą. Mam wiec czas by poszukać lekarza – dziś wypada dzień mojego ostatniego zastrzyku przeciwko wściekliźnie. Gum dzielnie mi asystuje. Okazuje się, że już się dopytywał (do lekarza miał iść także jeden z Michałów, któremu wdało się zakażenie ale na szczęście leki pomogły), ale z powodu festiwalu w wiosce jest tylko felczer. Odnalezienie go o tej porze to spore wyzwanie - w końcu znajdujemy go wśród mnichów przy jakimś ołtarzyku. Odmawia jednak zrobienia mi zastrzyku, gdyż jestem biała turystką i obawia się konsekwencji. Rozumiem jego obawy, spotkałam się już przecież z tym w Indiach. Jednak z kobiet w naszej ekipie ma wykształcenie biologiczne i męża lekarza, więc ma mi zrobić ten cholerny zastrzyk. Gdy jednak przychodzę do niej, twierdzi, że zemdleje. Obiegam więc wszystkie ekipy w miasteczku, ale w żadnej nie ma lekarza ani pielęgniarki. Ruszamy w drogę.
Dziś znowu wędrujemy przez dżunglę. Odbijamy w boczną dolinkę, by wzbić się wysoko i przejść aklimatyzację. Jednak dzisiejszy odcinek jest krótki, zaledwie kilka godzin marszu. Napotykamy kilka kłopotów orientacyjnych i musimy czekać na przewodnika, by rozwiał nasze wątpliwości. Na wczesny obiad docieramy do Lakowy (2240 mnpm, gdzie zaczyna się Ganesh Himal Trek).
Wolne popołudnie każdy wykorzystuje na swój sposób; piorąc, opalając się, śpiąc. Ja organizuje zespół do zrobienia mi zastrzyku. Hanka udziela instrukcji (zazwyczaj już po wykonaniu przeze mnie jakiejś czynności przypomina sobie jak to wyglądało w szpitalu i musze tę czynność powtarzać), Marysia uspokaja zdenerwowaną Hanię, gdyż jej emocje wszystkim się udzielają i zaczynam się bać nie na żarty, szczególnie gdy mieszanka się wzburzyła i mam kłopot z nabraniem jej do strzykawki. Ostatecznie dziewczyny znajdują mięsień na moim ramieniu i Andrzej wbija się w sposób zdecydowany i nie pozostawiający wątpliwości, że to jest zastrzyk. Od razu kręci mi się w głowie. Zwykły zastrzyk domięśniowy, a tyle zamieszania. Moja kuzynka Agnieszka mówiła, żebym wzięła sobie zastrzyk adrenaliny na ostre uczulenie i coś tam jeszcze – po pogryzieniu przez psa wiem, że na każdą ewentualność nie sposób być przygotowanym a po dzisiejszym zastrzyku, że to, co pokazują na filmach (tracheotomia, zastrzyki adrenaliny itp.) w życiu wygląda zupełnie inaczej. Może nie bardziej prozaicznie, ale emocje są zupełnie inne niż filmowe.
Z innych wydarzeń tego popołudnia to Bodziowi (temu drugiemu, który wędruje z nami dalej) skradziono kijek trekkingowi (i to nie oba, ale właśnie jeden!). Winnym okazał się być „obcy miejscowy”, czyli tragarz, ale nie nasz, tylko jakiś inny. Nasz przewodnik wysłał naszych tragarzy na poszukiwania z tym drugim kijkiem i znaleźli, co więcej – przynieśli. Pełny sukces.
Chłopaki – znaczy tragarze – urządzają mi kolejną lekcje języka nepalskiego. Nawet przewodnik i koordynator angażują się w uczenie mnie kolejnych zwrotów. Już umiem nazywać produkty spożywcze i sprzęt turystyczny. Lama (koordynator tragarzy) uczy mnie „jestem piękna” (ciekawe dlaczego akurat to przyszło mu do głowy) i wzywania pomocy (sajuk garmus molej!).
Wieczorem kładziemy się spać w wypasionej lodży – w pokoju 4-osobowym w siódemkę. Jest czyściutko, przytulnie, ze światłem. Wydarzeniem wieczoru jest jednak głupawa jednaj z naszych koleżanek. Połączenie tabletki nasennej (wyobrażacie sobie spać gdy jest ciemno czyli jakieś 12 godzin na dobę?!) z kawą wywołuje dziwny i zabawny skutek. Coś jak stan upojenia alkoholowego. Pokładamy się wszyscy ze śmiechu. Mnie łzy leją się ciurkiem. Dobrze, że sprawczyni tej radości nie wszystko pamięta.